به گزارش مشرق، ظهر 30 آبان ماه خبری مبنی بر لغو سخنرانی علی مطهری در مشهد منتشر شد و بلافاصله پس از آن هجمه سنگینی توسط رسانه های اصلاح طلب و برخی از نمایندگان مجلس من جمله علی مطهری علیه وزیر کشور ، مسئولان استان خراسان رضوی و حتی امام جمعه مشهد به راه افتاد و به تبع این فضاسازی ها فرماندار مشهد شبانه از کار خود برکنار شد.

در نهایت رحمانی فضلی نیز به فاصله تنها چند ساعت پس از این اتفاق ، با ابراز تاسف از لغو سخنرانی علی مطهری از دستور خود مبنی بر تشکیل تیم تحقیقاتی پیرامون این موضوع و برخورد با مدیران متخلف خبر داد.

اتفاقات فوق در حالی صورت گرفته است که گویی علی مطهری تا کنون فرصت ایراد سخنرانی و بیان مواضع خود را نیافته است و این در حالی است که به واسطه هر اتفاق بزرگ و کوچکی که در ایران اسلامی به وقوع می پیوندد بعید است که ردی از اظهار نظرهای حاشیه ساز و کودکانه مطهری به چشم نخورد.

اما نکته اصلی ماجرا جای دیگری است. از آغاز فعالیت دولت یازدهم تا کنون 62 سخنرانی منتقد دولت در دانشگاه ها و مساجد بسیاری از شهرهای کشور با فشارهای مسئولان دانشگاه ها و شهرها و به صورت غیر قانونی لغو شده است.

حال جای این سوال است که چرا علی مطهری که در طول این مدت نماینده مجلس های نهم و دهم نیز بوده است در این خصوص و در دفاع از لغو سخنرانی همکاران خود در مجلس شورای اسلامی نامه ای انتقاد آمیز خطاب به رئیس جمهور و یا وزیر کشور ننوشته و آن را رفتاری داعش گونه و مخالف آزادی بیان و قانون ندانسته است؟!

چرا نمایندگانی که پس از لغو سخنرانی مطهری بلافاصله شروع به موضع گیری نمودند و سخن از استیضاح وزیر کشور به میان آوردند در طول مدت فعالیت خود وقتی سخنرانی های منتقدان دولت یکی پس از دیگری لغو می شد لب به اعتراض نگشوده و سخن از استیضاح وزیر کشور به میان نیاورده و آن را رفتاری هرج و مرج طلبانه ندانستند؟

و چرا رحمانی فضلی، وزیر کشور دولت تدبیر و امید، که در طول مدت وزارت خود با 62 مورد لغو غیرقانونی سخنرانی منتقدان دولت در دانشگاه ها و مساجد مواجه شد در سایر موارد دستور تشکیل تیم تحقیقاتی نداد و از برخورد با مدیران اهمال کار سخنی به میان نیامد؟ آیا سخنان منتقدان دولت باید در نطفه خفه شود ولی اگر سخنرانی همراهان دولت و افراد پرحاشیه بنا به دلایلی لغو شود آسمان به زمین آمده و همه باید آماج اتهامات آنان قرار گیرند؟

به نظر می رسد لغو سخنرانی ها که در دولت تدبیر و امید بسیار بیشتر از گذشته به چشم می خورد یکی دیگر از بهانه های اصلاح طلبان سودجو و رسانه های همسو با آنان برای رسیدن به اهداف سیاسی خود هستند و نگاه های جناحی و سیاسی آنان به مسائل مختلف باز هم بیش از پیش به چشم آمد تا شعارهایی همچون آزادی بیان ،زنده باد مخالف من و قانون گرایی تنها شعار باشد و مشخص شود که مرگ خوب است اما برای همسایه!